در دنیایی که کلمات می‌توانند پل باشند یا دیوار، من ۱۵ سال است حرفه‌ام را به ساختن پل‌های ارتباطی بین سازمان‌ها و انسان‌ها اختصاص داده‌ام. و باور دارم روابط عمومی تنها یک شغل نیست، بلکه هنر فهمیدن، گفتن و شنیدن است؛ هنری که با تلفیق تخصص آکادمیک و تجربه میدانی، به برندها جان می‌بخشد و به مخاطبانشان صدا می‌دهد.

در این سال ها، در مسیر ساختن دیالوگهای معنادار بین سازمانها و جامعه گام برداشته‌ام. این سفر حرفه‌ای، از کلاس‌های دانشگاه علامه طباطبایی تا میدان عمل در صنایع مختلف، همواره بر یک اصل استوار بوده: ارتباطات زمانی ارزشمند است که هم استراتژیک باشد، هم مسئولانه. و همواره تلاش کرده‌ام تا علم و عمل را در خدمت خلق ارتباطات مؤثر قرار دهم.

امروز با افتخار می‌گویم که روابط عمومی برای من تنها یک رشته تحصیلی نبوده، بلکه سبکی از زندگی حرفه‌ای است که در آن گفت‌وگوی اصیل را به جای تبلیغات مقطع جایگزین کرده‌ام.

در این مسیر چه آموخته‌ام؟

آموختم که روابط عمومی فراتر از انتشار خبر است؛ هنر شنیدن صداهای ناشنیده و تبدیل آنها به فرصت‌های استراتژیک است.

اینکه مسئولیت اجتماعی شعار نیست؛ تعهدی عملی است که باید در DNA هر سازمانی نفوذ کند.

و اینکه تحصیلات آکادمیک زمانی به بلوغ می‌رسد که با تجربه میدانی درآمیزد.

چشم‌انداز امروزم:

در جهانی که سازمان‌ها به دنبال معنابخشی به فعالیت‌هایشان هستند، معتقدم ارتباطات می‌تواند پلی باشد بین سودآوری و تأثیر اجتماعی. اینجاست که تخصص ارتباطی و حساسیت اجتماعی در کنار هم معنا پیدا می‌کنند.